De kat van Amstelveen

Een bijzondere dag

Gisteren was een heel bijzondere dag... Sander 'Runbrandt' Gabel, mijn grote inspiratie als het gaat om het lopen van dierenroutes, heeft speciaal voor Vrienden Diergeneeskunde de "kat van Amstelveen" gelopen. Een afwisselende route van maar liefst 24 km, langs (en over) de Amstel, de A9 (niet per se een highlight, maar het was maar een heel klein stukje), door het Amsterdamse Bos, en natuurlijk door Amstelveen. 

Naast aandacht voor deze actie in o.a. de Telegraaf, het AD, rtl nieuws, heeft NH Nieuws de start én de finish gevolgd.

Kijk hier Sander's kat live ontstaan... 

Inspirerend...

Sander's actie heeft me ontzettend geïnspireerd. Dus wilde ik de Amstelveense kat meteen zelf gaan lopen. Qua afstand is het wel wat verder dan ik normaliter doe, maar in een rustig tempo zou het makkelijk moeten gaan lukken.

Dacht ik... 

Dus vanochtend stapte ik in mijn auto en reed opnieuw naar Amstelveen en het begin van de route. Daar aangekomen, zette mijn Strava app aan om de route bij te houden en begon in een lekker ritme aan mijn tocht. Een andere app (handig, al die technologie op je smartphone), de RunGo app, praatte mij door de route van de rug van de kat: na 100 m links af, na 100 m rechts af, en ga zo maar door. Zo'n kleine 25 minuten later was ik bij de staart aangekomen, een rechte stuk langs een weiland met een toom wilde ganzen. Ik vond het een mooi gezicht, dus stopte ik even, zette Strava op pauze en maakte een foto.

Niet zo ingewikkeld, zou je denken...

Route kwijt

Maar toen ik vervolgens Strava weer wilde aanzetten, was op eens mijn route verdwenen!! Zo'n kleine 5 km, en dus de hele rug van de kat, was foetsie :-(  Er zat maar een ding op; straks, nadat ik de rest van de kat had gelopen, de rug opnieuw gaan doen. Want ja, een kat zonder rug, nee, dat kan niet! En ach, ik voelde me goed, dus waarom niet?! 

Zo'n 19 km verder, na een weliswaar prachtige run in het heerlijke herfstweer, dacht ik er echter anders over... Want o, wat deden mijn benen zeer! Toen ik langs de parkeerplaats liep, waar ik mijn auto had geparkeerd, wilde ik voor de eerste keer stoppen. Men zou toch wel kunnen herkennen dat het een kat was? Dus wat maakte het uit. Ik was al zo ver gaan lopen! 

Maar Runbrandt had een hele kat gerend. Én de route zou straks ook op mijn actiepagina verschijnen. Een kat zonder rug ziet er niet uit! Dus liep ik verder. 

Deze gedachtengang herhaalde zich nog zo'n gevoelde 50 keer. Maar elke keer dacht ik aan de mooie kat, dat die straks af zou zijn, en dat een kat met een gat in de rug toch écht geen gezicht was.

Eindelijk, EINDELIJK, kam het weiland weer in zicht. De ganzen waren inmiddels vertrokken. Zo ook het laatste stukje van mijn wilskracht. Maar gelukkig had ik die nu ook niet meer nodig. Mijn mooie kat was compleet! 

En nu nog de weg terug naar de auto. Maar die heb ik dan maar wandelend gedaan...

Groetjes, 

Inga